每当孩子做错了什么事情的时候，大人们就会皱起眉头来跟孩子说教一番。然而值得思考的是，遇到问题的时候，先解决问题再教育孩子或许会比动不动就说教更好。下面这则故事讲述的就是这样一个道理。

ผู้ใหญ่ช่างสอน
爱说教的大人

เด็กน้อยคนหนึ่งพลัดตกลงไปในเเม่น้ำจึงร้องตะโกนขึ้นมาว่า“ช่วยด้วย! ช่วยด้วย! หนูว่ายน้ำไม่เป็น ช่วยหนูด้วย”
一个小孩儿掉进了河里，大声惊呼道：“救命啊！救命啊！我不会游泳！救救我！”

ขณะนั้นได้มีผู้ใหญ่คนหนึ่งเดินทางผ่านมาพอดี เมื่อได้ยินเสียงร้องของเด็กจึงได้เดินไปที่ริมฝั่งเเม่น้ำเเล้วอบรมสั่งสอนว่า“หนูนี่ช่างซุกซนเสียนี่กระไร ถ้ารู้ตัวว่าว่ายน้ำไม่เป็นเเล้วมาเล่นอยู่แถวริมน้ำทำไม ไม่คิดหรืออย่างไรว่าถ้าตกลงไปใครจะมาช่วย”
这时候，有一个大人刚好经过这里，当他孩子呼救的声音就走到河边去，对孩子说道：“你这孩子真……既然知道自己不会游泳，干嘛还到河边来玩呢？！你有没有想过，要是自己掉进河里那谁来救你呢？”

เด็กน้อยพยายามตะโกนตอบกลับไปว่า“คุณน้าจ๋า ช่วยหนูขึ้นไปก่อน เเล้วค่อยดุดหนูได้มั้ย”
那个小孩儿拼命叫喊着回答他“拜托我救上岸去再骂我行吗？

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ช่วยเเก้ปัญหาให้เขาได้เสียก่อน เเล้วค่อยสั่งสอนเขา ดีกว่าสั่งสอนหรือซ้ำเติมคนที่กำลังประสบปัญหา
这篇故事告诉我们：先帮助别人把问题解决完，在教导他，好过对正面临困境的人不停的说教。

本双语文章的中文翻译系沪江泰语原创内容，转载请注明出处。中文翻译仅代表译者个人观点，仅供参考。如有不妥之处，欢迎指正。