星爷的电影，从小就伴着我们成长，从《九品芝麻官》到最近一部《西游之降魔篇》，无一不让人印象深刻。我们总是看到星爷光鲜的一面，却不知道他鲜为人知的童年。

การแสดงครั้งที่ดีที่สุดของผม...โจวซิงฉือ
周星驰：我最出色的一次表演

ตอนที่พ่อกับแม่หย่ากัน ผมเพิ่งอายุ 7 ขวบ ศาลตัดสินให้ผมกับพี่สาวและน้องสาวอยู่กับแม่ ช่วงปี 1968 ที่ #ฮ่องกง แม่เลี้ยงดูเรา 3 พี่น้องด้วยความยากลำบาก แม่ต้องทำงาน 2 ที่ แต่โชคดีที่ลูกๆล้วนเป็นเด็กดี โดยเฉพาะผมตั้งใจเรียนมาก สอบได้คะแนนดีตลอดทำให้เป็นลูกรักของแม่
父母离婚的时候，我刚满七岁，法院把我和姐姐妹妹判给了妈妈。1968年，在香港，那时候母亲抚养我们兄妹三人很艰辛，她不得不兼两份工，欣慰的是我们都比较乖，特别是我学习很用功，每次考试都拿高分，是妈妈的心头肉。

แต่มีแค่เรื่องเดียวที่แม่เป็นห่วงพวกเรา คือ เรื่องอาหารการกิน ลูกๆกำลังอยู่ในวัยเจริญเติบโต ไม่ว่ากระเบียดกระเสียรแค่ไหน แม่ก็ต้องหาเนื้อหาปลามาให้พวกเรากินเสมอ แต่อาจเป็นเพราะผมถูกตามใจจนเคยตัว หรือไม่ก็เพราะนานๆจะมีเนื้อมีปลากินสักครั้ง ทันทีที่อาหารขึ้นโต๊ะ ผมก็จะยกจานมาไว้ตรงหน้าตัวเอง เลือกกินของที่ชอบ พี่สาวน้องสาวก็ดีเหลือเกิน ไม่เคยแย่งผมกินเลย แต่ว่าผมกินไม่ค่อยมาก กินแค่สองสามคำก็เลิกกิน หันไปเล่นซน
但惟独有一件事让妈妈总是担心我们，那就是三餐，孩子们正是长身体的时候，不管多拮据，妈妈都会给我们找来大鱼大肉，或是我可能比较任性或是因为每次有大鱼大肉吃，只要一端上桌，我就会把盘子放到自己面前，挑喜欢的的吃，姐姐妹妹也特别的好，从不和我争抢，但是我吃得不多，吃两三口就转身出去玩儿了。

ผมยังมีนิสัยเสียอีกอย่าง คือ ชอบเอาของกินมาเคี้ยวเล่น แล้วก็คายกลับลงบนจาน ของที่ผมคายทิ้งนั้นพี่สาวน้องสาวไม่กล้ากิน แต่เพราะเสียดายของ แม่จึงเป็นคนกินทุกครั้ง นิสัยเสียนี้แม่ตำหนิผมหลายครั้ง แต่ก็ไร้ประโยชน์ อาจเพราะว่าเรื่องเรียนเรื่องนิสัยอื่น ผมไม่มีปัญหาอะไร แม่จึงยอมให้เพราะคิดว่าเป็นนิสัยซนของเด็กๆ
我还有个不好的习惯：喜欢把吃的嚼着玩，然后又吐回盘中。我吐回去的东西，姐姐妹妹都不愿吃，但是因为觉得可惜，妈妈每次都会把它吃了。为这个坏习惯，妈妈也责备了我好几回，但是都没什么效果。可能是因为学习方面和别的习惯上，我都没有什么毛病，妈妈也就接受了，她觉得那是小孩子顽皮的天性。

แต่มีครั้งหนึ่ง แม่โกรธจริงๆและลงมือทำโทษผมด้วย....ครั้งนั้น แม่ไม่ได้เงินเดือนมา 2 เดือนแล้ว ต้องไปยืมเงินคนอื่นมาซื้อน่องไก่ 2 น่องให้พวกเรากิน น่องไก่ย่างจนเหลืองหอม พอยกขึ้นโต๊ะผมก็ปีนขึ้นไปหยิบใส่ปากกัดคำโต แถมยังทำท่าทำทางล้อเลียนพี่สาวน้องสาวด้วย ทันใดนั้น น่องไก่ก็หลุดมือตกลงบนพื้น เปื้อนดินจนสกปรก
但是有一次，妈妈真的发火了并惩罚了我……那一次，妈妈两个月没有发工资，只得向别人借钱买了两只鸡腿来给我们吃，烤鸡腿又黄又香，刚端上桌，我就扑过去拿起大咬了一口，同时还模仿姐姐妹妹的样子来取乐，突然，鸡腿从手中滑落掉在了地上，沾上了土脏脏的。

แม่ทั้งโกรธทั้งเสียดาย คว้ากิ่งไม้มาหวดผมสิบกว่าครั้ง จนพี่สาวน้องสาวต้องเข้ามาดึงตัวผมออกมา แม่ถึงยอมวางไม้ลงได้ ทั้งแม่ทั้งลูกสามคนกอดกันร้องไห้....หลังคราบน้ำตาแห้งลง พวกเราก็เริ่มกินข้าวกันใหม่ แม่เสียดายน่องไก่ จึงเก็บขึ้นมาแล้วเอาน้ำร้อนลวก แล้วกินเสียเอง
妈妈又生气又可惜，抓起棍子打了我十多下，直到姐姐妹妹进来把我拉到一边，妈妈这才扔了棍子，母子四人抱着哭作一团，待眼泪干了，我们才又重新吃饭。妈妈可惜鸡腿，于是捡起来用热水烫烫后自己吃了。

คืนวันนั้น แม่เข้ามากอดผม แล้วถามว่า “ยังเจ็บมั๊ย? วันหลังจะซนอีกมั๊ย?”
那天晚上，妈妈进来抱着我，问：还疼么？以后还淘气吗？

ความจริงผมยังเจ็บอยู่ แต่แอบยิ้มพร้อมบอกแม่ไปว่า “นอนเถอะครับ พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนแต่เช้า”
事实上我还疼，但还是笑着告诉妈妈：我睡了，明天一早还要上学呢

สิบกว่าปีให้หลัง ผมกับแม่ไปออกรายการโทรทัศน์ แม่เล่าเรื่องนี้ให้ผู้ชมฟัง และบอกว่า “ตอนเด็กๆผมซนมาก ไม่รู้เลยว่ากับข้าวแต่ละอย่างหามายากลำบากแค่ไหน ไม่รู้จักคุณค่าของเลย”
十多年后，我和妈妈上电视节目，妈妈把这事讲给观众们听，还说我小时候很淘气，不知道每样饭菜来之不易，不知道东西的珍贵。

ผมย้อนคิดถึงเรื่องนี้อยู่สักพัก แล้วก็บอกออกไปว่า “ ไม่ครับแม่ ผมรู้ว่าแม่ลำบาก....แต่ถ้าผมไม่แกล้งทำน่องไก่ตกดิน แม่จะยอมกินไหม? สมัยเด็กๆ มีของกินดีๆอะไร แม่ก็จะให้พวกเราสามพี่น้องกินเสมอ แม่กินข้าวเปล่ากับผักดองตลอด ผมก็เลยคิดอุบาย เคี้ยวเนื้อแล้วก็คายทิ้ง แม่ถึงยอมกินเพราะความเสียดาย”
我回想起了这件事，说道：不，妈妈，我知道你的艰辛，但是如果我不把鸡腿弄到地上，妈妈你会吃吗？小时候，有什么好吃的，妈妈都会留给我们仨姐弟，而她自己就吃白饭和酱菜，于是我就使了点小伎俩：东西嚼会儿就吐掉，这样妈妈才会吃，因为她觉得可惜。

พอแม่ได้ยินความลับที่เก็บงำมากว่าสิบปี ถึงกับน้ำตาริน บอกว่า “แม่น่าจะคิดได้ตั้งนานแล้ว เพราะเจ้าเป็นเด็กดีทุกเรื่อง ยกเว้นแค่เรื่องกินเรื่องเดียวที่นิสัยเสีย
当妈妈听到这个将近埋藏了十多年的秘密，流着泪说：我早该知道，因为你一直是个好孩子，惟独这件事有坏习惯。

ในครั้งนั้นผมกับแม่กอดกันร้องไห้อย่างไม่อายผู้ชม ผมเห็นว่าผู้ชมหลายคนก็แอบเสียน้ำตาด้วย....ผมเป็นทั้งนักแสดงและผู้กำกับหนังมากมายหลายเรื่อง แต่การแสดงที่ดีที่สุดของผมก็คือ ตอน 7 ขวบครั้งนั้น เพราะเป็นการแสดงที่ออกมาจากเบื้องลึกของหัวใจ หากแต่มีผู้ชมเพียงคนเดียว ก็คือ#แม่ ของผม 
那次，我和妈妈旁若无人地抱着哭了，我想很多观众也流泪了……我在很多部电影中担任演员和制片人，但我最出色的演出是在7岁的时候，因为那是发自内心的表演，如果说只有一个观众，那就是我自己。

   本双语文章的中文翻译系沪江泰语原创内容，转载请注明出处。中文翻译仅代表译者个人观点，仅供参考。如有不妥之处，欢迎指正。